డార్లింగ్‌
ఒక్క మాట కూడా మాట్లాడలేదు. యెంత పొంగి పులకించి పోయిందంటే... ఇద్దరూ ఎలా మంగిట్లోకి వెళ్ళింది, టీ తాగడానికి కూర్చున్నదీ ఆమెకి తెలియలేదు.‘‘ అబ్బ! ఎంత సంతోషంగా వుంది! ఎంత బెంగ పెట్టుకున్నాను! ఎందుకింత దయ చూపించావు’’ అని సంతోషంతో కంపిస్తూ మెల్లగా అంది.‘‘ఇక్కడే స్థిరపడదామనుకుంటున్నాను. రిజిస్ట్రేషన్‌ కోసం కాగితాలు పంపించేను. కొలువు బంధనాలు వదిలించుకుని మన అదృష్టం ఎలా వుంటుందో పరీక్షించాలనుకున్నాను. కొత్త జీవితం ఆరంభించాలి. అదీగాక మా అబ్బాయికి చదువు వయసొచ్చింది. వాడు యెదిగేడు, ఆఁ, నీకు తెలుసా? మా ఆవిడతో సర్దుబాటు జరిగింది’’ అని చెప్పేడు.‘‘ మీ అబ్బాయి ఎక్కడున్నాడు?’’ అని ఓలెంకా ఆడిగింది.‘‘మా ఆవిడా, వాడు హోటెల్లో వున్నారు. ఇల్లు వెతుక్కోవాలి కదా!’’‘‘మా ఇంట్లో వుండండి. ఇంతకంటె మంచి ఇల్లు దొరుకుతుందా? నువ్వు ఆద్దె-గిద్దె ఏం ఇవ్వక్కర్లేదు’’ అంది. ఆమె ముఖం ఎర్రబడింది. యేడుపొచ్చింది. ‘‘ ఈ ఇల్లు నీ ఇల్లేననుకో. నాకు ఔట్‌హౌస్‌ చాలు. నా కళ్ళని నేను నమ్మలేకుండా వున్నాను నువ్వొచ్చావంటే’’ అంది.ఆ మర్నాడు ఇంటి మరమ్మత్తు మొదలైంది. కప్పకి రంగు, గోడలకి వెల్ల వెస్తున్నారు. ఓలెంకా పురమాయింపులు ఆందిస్తూ ముంగిట్లో ఆటూ ఇటూ తిరిగింది. ఆమె ముఖంలో మళ్ళీ పాత చిరునవ్వు విరిసింది.
ఆమె జీవిత ఉత్తేజం చిరురించింది. ఆ ఉత్తేజంతో వయసు తగ్గినట్టు కనిపించింది. అంతం లేని నిద్ర నుంచి మేలుకున్నట్టుగా వుండామెకి. పశువుల డాక్టరు పెళ్ళాం వచ్చింది. ఆమె బక్కపల్చగా సాదాగా వుంది. ముఖం చిరచిరలాడుతూ వుంది. ఆమె కొడుకు సాష కుడా ఆమెతో వచ్చాడు. వాడు లావుగా వున్నాడు. వయసుకి తగ్గ ఎత్తు లేడు. ( వాడి కప్పుడే తొమ్మిదేళ్లు) వాడి కళ్లు నీలంగా తేటగా వున్నాయి. బుగ్గలు సొట్టలు పడుతున్నాయి. మంగిట్లోకి అడుగు పెట్టీ పెట్టగానే పిల్లిని తరుముతూ కిలకిల నవ్వుతూ కేరింతలు కొట్టేడు.‘‘ అంటీ! ఆ పిల్లి మీదేనా? ఆది ఈనితే నాకో పిల్లిని ఇవ్వండేం! అమ్మకి ఎలకలంటే చచ్చే భయం’’ అన్నాడు.
ఓలెంకా వాడితో ముచ్చాట్లాడింది. వాడికి టీ ఇచ్చింది. ఒక్కసారి ఆర్థ్రత, మధురానుభూతి ఆమెగుండెని తాకేయి, ఆ పిల్లవాడు ఆమె కన్నకొడుకు అయినట్టు. ఆ సాయంత్రం వాడు భోజనాల గదిలో పాఠాలు చదువుకొంటూ వుంటే మాతృ మమకారంతో వాడికేసి చూసింది.‘‘పిచ్చి నాయనా ! బుజ్జిబాబూ.... పిచ్చినాయనా! ఏం తెలివి, ఎంత ముద్దొస్తూ వున్నాడు’’ అనుకుంది.‘’ద్వీపం అంటే చూట్టూతా నీరు ఆవరించుకున్న భూఖండం’’ అని వాడు చదివేడు.
‘‘ద్వీపం అంటే చుట్టూతా నీకు....’’ అని ఆమె వల్లించింది. ఎన్నోయేళ్ళ మౌనం తర్వాత, ఆలోచనా శూన్యత తర్వాత మొదటిసారి ఆమె నిబ్బరంగా వెల్లడించిన అభిప్రాయం అదే.ఆమెకిప్పుడు అభిప్రాయాలు ఏర్పడ్డాయి. భోజనాలప్పుడు సాష తల్లిదండ్రులని విద్య గురించి చెప్పడం మొదలెట్టింది. గ్రామర్‌ స్కూల్లో చదువుకోవడం పిల్లలకి ఎంత కష్టమో, అయినా ఈనాటి సాంకేతిక విద్య కంటే ఆదే ఎలా మెరుగో చెప్పింది. ఏమంటే, ఆ విద్య వల్ల అనేక అవకాశాలుంటాయి. డాక్టరు కావచ్చు. కావాలంటే ఇంజనీరు కావచ్చు అని చెప్పింది.
సాష బళ్లోకి వెడుతన్నాడు. వాళ్ళమ్మ తన చెల్లెల్ని చూడ్డానికి ఖార్పోవ్‌ వెళ్ళింది. ఇంకా రాలేదు. వాళ్ళ నాన్న గొర్రెల మందల్ని పరీక్షించడానికి ఎక్కడికో వెళ్ళాడు. ఒకోసారి మూడేసి రోజులు వుండి పోయేవాడు. పాపం, సాషని వాడి మానాన్న వాణ్ణి వదిలేసారని ఆమె భాద పడింది. ఆ ఇంట్లో వాడు యెవళ్ళకీ పట్టలేదనిి పంచింది, ఆకలికి మడా చచ్చిపోతాడను కొంది. వాణ్ణి తను వున్న ఇంట్లో తీసికెళ్ళింది. వాడికి పడక ఏర్పాడు చేసింది.ఆ రకంగా సాష ఓలెంకా ఇంట్లో చేరాడు. ఆర్నెల్లు గడిచాయి. రోజూ పొద్దున్నే వాడి గదికి వెళ్ళేది. వాడింకా బాగా నిద్రపోతూ వుండే వాడు. అరచేతి మీద బుగ్గలు ఆనించి మెల్లిగా వూపిరి తీసేవాడు. వాణ్ణి లేపడం, పాపం ఎందుకనిపించేది.
‘‘సాష! బాబూ! లేమరి! బడికి వేళవుతోంది’’, అని బాధపడుతూ లేపేది.సాష లేచి తయారయ్యేవాడు. ప్రార్థన చేసుకుని టిఫిన్‌ తినేవాడు. మూడు గ్లాసుల టీ తాగేవాడు. రెండు, పెద్ద బన్‌ రొట్టెలు తినేవాడు. వెన్న రాసుకుని రొట్టె తినేవాడు. వాడికింకా నిద్రమగత తీరేదికాదు. అందుకని చిరాగ్గా వుండేవాడు.‘‘సాష, నువ్వాకథ సరిగా నేర్చుకోలేదు, తెలుసా?’’ అనేది, వాడేదో సముద్రం మీద దీర్ఘ ప్రయాణానికి వెళ్ళిపోతున్న వాడల్లే. ‘‘యేం చావొచ్చిందిరా నీతో! బాగా చదువు కోవాలి, బాబూ!... బళ్లో ఏం చెప్పారో అలా చెయ్యి’’ అనేది.‘‘ అబ్బ! నన్ను వదిలెయ్యి, నీకు పుణ్యం వుంటుంది’’ అని విసుక్కునేవాడు.
బడికి బయల్దేరేవారు. పెద్ద టోిపీ పెట్టుకొని సంచీ వీపుమీద తగిలించుకొని వాడు నడిచేవాడు. ఆమె మౌనంగా వాడి పక్కన నడిచేది.‘‘బాబూ!’’ అని పిలిచేదు. వాడు ఆమె కేసి తిరగ్గానే వాడి చేతిలో ఓ ఖర్జూరం పండునో, చాకొలెట్‌నో పెట్టేది. బడి మలుపులోకి తిరగ్గానే ఎత్తుగా, లావుడా వున్న ఆమె తన పక్కన వుండడం వాడికినామోషి అనిపించేది.‘‘అంటీ! నువ్వు ఇంటికి వెళ్లిపో, నేవెడతాలే’’ అనేవాడు.
ఆమె నిలబడిపోయి రెప్పవేయకుండా వాడికేసి చూస్తూ వుండేది. వాడు స్కూలు కాంపౌండ్‌లోకి వెళ్లేదాకా చూస్తూ వుండేది. బాప్‌రే! వాడంటే ఎంత ప్రేమ తనకి! లోగడా బంధాలు వున్నాయి, కానీ వాటిల్లో ఏదీ బలవత్తరంగా లేదు. ఎంత సంపూర్ణంగా, నిస్వార్థంగా, సంతోషభరితంగా ఆమె ఇప్పటిలాగా మరే అనుబంధానికీ లొంగిపోలేదు. ఆమెలో మాతృత్వం ఆపారమైన ప్రేమగా వృద్ధిపొందింది.
ఆ పరాయి కుర్రాడి కోసం ఆమె సంతోషంగా ఆనంద బాష్పాలతో తన జీవితాన్ని ఆర్పించగలదు, వాడి బుగ్గలమీద సొట్టలకి, వాడి పెద్ద టోపికి...ఎందుకని? ఎందుకనో తెలీదు.వాడ్ని బడి దగ్గర దిగబెట్టి తృప్తిగా శాంతంగా ప్రేమతో తాయితీగా ఇంటికి వెళ్ళేది. ఆమె ముఖం మందహాసంతో వెలిగేది. ఆమె ఈ ఆర్నెలల్లోనూ ఇంకా పడుచుదైనట్టు కనిపించింది. ఆమెను ఎరిగిన వాళ్ళు, ఆమెను చూసి ‘‘ బాగున్నావా, ఓల్గా, ఎలావున్నావు, డార్లింగ్‌ ఓల్గా’’ అని పలకరించేవారు.బజారుకి సరుకుల కోసం వెళ్ళేది. అప్పుడు స్నేహితులతో స్కూలు గురించి చెప్పేది.‘‘పిల్లలకి చదువు ఎంత కష్టంగా వుందో ఈ రోజుల్లో. ఫస్ట్‌ ఫారమ్‌ పిల్లలకి నిన్న ఇచ్చిన హోమ్‌వర్క్‌ చూడండి! ఓ అద్భుత కథ, కంఠతా పట్టాలి. లాటిన్‌ అనువాదం చెయ్యాలి. ఓ లెక్క చెయ్యాలి... పాపం, వాళ్ళ ఆదాయం ఎంత!’’ అనేది.
టీచర్ల గురించీ, పాఠాలు గురించీ, పుస్తకాల గురించీ మాట్లాడేది. వాటి గురించి సాష చెప్పిన మాటల్నే వల్లిస్తూ వుండేది.
మధ్యాహ్నం రెండు దాటేక తనూ వాడు భోజనం చేసేవారు. సాయంత్రం హోమ్‌వర్క్‌ చేసేవారు. వాణ్ణి పడుకోబెట్టి ప్రార్థన చేస్తూ వాడి మీద శిలువ గుర్తు గీచేది. వాడు పడుకున్నాక ఆమె వాడి భవిష్యత్తు గురించి, ఎంతోదూరంలో మసకగా వున్న భవిష్యత్తు గురించి కలగనేది. అప్పటికీ సాష యూనివర్సిటీ చదువు పూర్తి చేసి ఏ డాక్టరో, ఇంజనీరో అవు తాడు. సొంత ఇల్లు ఏర్పాటు చేసుకుంటాడ. బండీ, గుర్రం కొంటాడు. పెళ్ళి చేసుకుంటాడు. పిల్లలు పుడతారు... ఈ ఆలోచనలతోనే నిద్రపోయేది. మూసుకున్న కళ్ళనుంచి కన్నీళ్లు చెంపలమీద కారేవి. నల్లపిల్లి ఆమె పక్కన గుర్‌ మనేది.
ఆలా వుండగా ఓ రాత్రిపూట గేటు చప్పుడయింది. ఓలెంక బెదిరి లేచింది. భయంతో ఆమెకి వూపిరాడలేదు. గుండె దడ దడ కొట్టుకుంది. వో క్షణం దడ హెచ్చింది.‘‘ఖర్ఖోవ్‌ నుంచి టెలిగ్రాం’’ అనుకుంది. నిలువెల్లా వొణికి పోయింది ‘‘సాషని వాళ్ళమ్మ పంపించమంది..... ఓరి భగవంతుడా’’ అను కొంది.నిరాశ ఆమెని ముంచెత్తింది. తలలో రక్తం గడ్డ కట్టుకుపోయింది. చేతులూ కాళ్ళూ ఆడలేదు. తనంత నిర్భాగ్యురాలు లోకంలో మరి వుండదు... మరోక్షణం గడిచింది. యేవో గొంతుకలు వినిపించేయి. పశువుల డాక్టరు క్లబ్‌ నుంచి తిరిగి వచ్చేడు.‘‘సరే, అలాగే కానిద్దాం’’ అనుకొంది
గుండె బరువు మెల్లిగా తగ్గింది గుండె తేలిక పడింది. మళ్ళీ పక్క మీద వాలుతూ సాష గురించి అనుకొంది. వాడు పక్కగదిలో ఆదమరచి నిద్రపోతున్నాడు, మధ్య మధ్యన పలకరిస్తున్నాడు.
‘‘చూడు! వెళ్ళిపో! పోట్లాడకూడదు.’’ మీ...నిర్మల్ రాజు
No comments:
Post a Comment